Een paar jaar geleden ontmoette ik iemand die regelmatig ging mountainbiken. Leuk natuurlijk. Maar het zei me niet zoveel. Totdat hij er meer over vertelde en mij nieuwsgierig maakte. ‘Waarom ga jij ook niet mountainbiken?’, vroeg hij. Mmm, ik, die best heel bang is voor spannende dingen.. ja spannend, want als je gaat mountainbiken is de weg niet recht en keurig (zoals ik het graag zie), maar hobbelig en vol uitdagingen (hobbels, takken, afdalingen, klimmetjes) net als in het echte leven. Dus ja… dit betekende iets nieuws in mijn leven. ‘Mmm, ja, ja, leuk idee ja. Ik wandel ook graag hoor’, hoorde ik mezelf zeggen.
Je begrijpt het misschien al: ik wilde best wat nieuws proberen. Nu de stap nog zetten. En bij mountainbiken begint dat bij het aanschaffen van een fiets. Beetje rondgekeken, wat mensen gevraagd en veel geluisterd naar waar ik op moest letten. En dat was best veel. Totdat het moment daar was en dat er een fiets op mijn pad kwam. Supergaaf! Heel blij mee. En nog steeds. Met die nieuwe fiets in de schuur betekende het ook dat ik nu echt mijn eerste mountainbikeparcours ging fietsen. Eerst natuurlijk nog wat kleding aanschaffen. Een goede fietsbroek-met-zeem is wel zo prettig voor mijn kruis 😊. Zogezegd, zo gedaan.
Volgens mij was mijn eerste parcours in Zeist. Gelukkig onder goede en geduldige begeleiding. En dat was een uitkomst, want in mijn eentje was ik toch niet snel op de fiets gestapt. Spannend was het. Veel bochten, veel snelheid en daarmee veel momenten van angst; ‘oh jee, dat durf en kan ik niet’. Het mooie aan die gedachte was dat ik, voordat ik het dacht, de bocht al door was, de heuvel al af was of opeens aan het einde van het parcours stond. Hoezo niet durven dan? Gewoon doen dus. Het bezorgde me in het begin trillende benen en tranen van emoties en frustratie. Gewoon, omdat ik mezelf niet wilde laten kennen. Ook niet willen zien of doorhebben dat ik over mijn grens ging. Nee… dat kwam pas achteraf. Wat dat betreft is het mountainbiken een mooie spiegel voor mezelf.
En nu een jaar verder fiets ik regelmatig een parcours of op de weg langs het water, door de bossen. Tijdens spannende routes (lees: veel steile afdalingen, wortels-zo-irritant, steile klimmen) merk ik nog steeds die interessante mengeling van sensaties: het genieten van de route, de emoties die de uitdagingen oproepen en de pijn in mijn lichaam. En toch doe ik het iedere keer weer, want door te doen, ervaar ik steeds weer nieuwe stukjes van mezelf die me verrassen, mezelf verwonderen en die ervoor zorgen dat ik steeds weer iets nieuws begin in mezelf.
En begrijp je helemaal niets van dit verhaal? Dat kan. Begin dan gewoon aan iets nieuws…..
Geef een reactie