Tijdens het hardlopen van de week kreeg ik een beeld te zien van mezelf over geven en ontvangen. Ik zag dat ik gemakkelijker (hulp) kan geven en dat ik het lastiger vind om (hulp) te ontvangen. Afgelopen maandag gebeurde er iets waarvan me later duidelijk werd dat ik meer aandacht mag besteden aan (hulp) ontvangen. Ik had die dag de vaste dingen gedaan die ik op maandag meestal doe; het huishouden, boodschappen en daarna mijn zoontje van school halen. Ik was wat later dan normaal, waardoor ik iets te snel de voordeur dichtgooide. Ai! Mijn huissleutel lag nog binnen. Ik voelde mijn zakken snel na. Nee, niets. Ook geen telefoon, geen autosleutel, geen geld, niets! ‘Eerst maar naar school’, dacht ik, ‘En dan zie ik later wel hoe ik binnenkom’.
Hulp ontvangen
Op school vertelde ik mijn verhaal aan een moeder en zij bood gelijk aan om mijn zoontje mee te nemen, zodat hij kon spelen met haar dochter en ik wat dingen kon regelen. ‘Oh wauw wat fijn’, zei ik en voelde me dankbaar. Eenmaal thuis zag ik dat het slaapkamerraam nog openstond. Gelukkig! Misschien kon ik dan met de trap naar boven klimmen om het raam open te maken. De buurman had een trap. Dat wist ik. Ik belde bij hem aan, vertelde het verhaal. Hij pakte gelijk zijn spullen en liep met me mee. Eenmaal in de achtertuin besefte we allebei dat het wel erg hoog was. De trap was geen optie meer. Wat nu? Ik besloot de slotenmaker te bellen. De buurman bood aan om bij hem te bellen en een kopje thee te drinken. Ik gebeld en de slotenmaker zou binnen een uur komen. In de tussentijd kletsten we wat bij, want zoveel contact hadden we niet.
Plan B
Een uur later was de slotenmaker er nog niet. Mmm, dat was balen. Ik belde nog een keer en hij wist me te vertellen dat hij vertraging had en later kwam. Ok, dan ging ik vast mijn zoontje ophalen een paar huizen verderop. Ondertussen had ik al met de buurman plan B bedacht: naar mijn ouders rijden in de Achterhoek om de huissleutel op te halen, want zij zijn de enige die een extra sleutel hebben. En ja, manlief ook. Alleen hij was toevallig deze dagen op reis. Ik haalde mijn zoontje op en vertelde de moeder van school over de gang van zaken en wat ik tot nu toe had ondernomen. Ik bedankte haar en samen met mijn zoontje liepen we naar huis. Daar speelden we buiten totdat de slotenmaker kwam.
Pasje
De slotenmaker legde me een aantal opties uit: met een pasje de deur openmaken of het slot open boren en vervangen door een nieuw slot. De eerste optie leek me het beste, hoewel ik eigenlijk wel wist dat de deur niet openging met een pasje. Maar wie weet…… De buurman was er inmiddels bij gaan staan en even later sloot een andere buurman aan. Zo keken we met zijn allen toe hoe de slotenmaker met een plastic pasje probeerde mijn huis binnen te komen. Apart gezicht. En.. Het lukte niet! De optie van de trap werd door de drie mannen nog een keer bekeken. Zelfs neergezet. De trap haalde het raam net niet en het was te hoog om goed houvast te vinden.
Beduusd
Tijd voor plan B, want om nu een nieuw slot in de deur te laten zetten voor vierhonderd euro, dat wilde ik niet. De buurman tankte zijn auto vol, de buurvrouw maakte voor mijn zoontje en mij een eetpakket voor onderweg. Het was inmiddels al etenstijd geworden. De buurman legde uit hoe zijn auto werkte, gaf zijn telefoon mee, voor het geval er nog gebeld moest worden en we konden gaan. Ik was een beetje beduusd zoveel hulp ik kreeg. Die vanzelfsprekendheid ben ik niet gewend. Andersom zou ik het ook allemaal hebben gedaan. Dat zeker. Om al die hulp allemaal zomaar te ontvangen. Dat deed me wat. Ik voelde me dankbaar en ik wist niet was ik moest zeggen, behalve dankjewel.
Sneeuw
Net Schiedam uit stonden we gelijk vast in de file waardoor we rustig ons eten konden opeten. Voorbij Rotterdam konden we doorrijden naar de Achterhoek. Naarmate we meer richting het oosten reden, werd het witter. We werden er allebei blij van, want dan konden we straks nog even met de sneeuw spelen. Mijn ouders wisten niet dat we zouden komen. Ik had ze niet kunnen bereiken, omdat ik hun nummer niet uit mijn hoofd wist. Alle telefoonnummers staan in mijn mobiel en die lag nog in het huis. Toen we de straat kwamen inrijden, zag ik dat het licht brandde. Mijn ouders waren thuis en verrast toen ze ons voor de deur zagen staan. ‘Er is toch niets aan de hand?’ vroegen ze. ‘Nee, ik heb ons alleen buitengesloten’, zei ik terwijl ik een sneeuwbal naar mijn zoontje gooide.
Sleutel
Na een kopje thee en wat kletspraat besloten we weer terug te rijden naar huis. Met de huissleutel op zak. De terugweg verliep soepel. Eenmaal thuis legde ik mijn zoontje in bed en bracht de auto terug naar de buren. Toen ik eenmaal in mijn eigen huis binnenkwam, heb ik als eerste de sleutelbos met de huissleutels in mijn jaszak gedaan, zodat ik zeker wist dat ik niet meer zonder sleutel de deur uit kon gaan de volgende ochtend. En de volgende dag heb ik gelijk nieuwe sleutels bij laten maken. Mocht ik mezelf nog een keer buitensluiten, dan kan ik in ieder geval in de buurt de reservesleutel ophalen.
Niets en alles tegelijk
Ik besefte me toen ik eenmaal in bed lag hoe fijn het is om hulp te mogen ontvangen. Hoe fijn mensen het vinden om voor anderen te zorgen, hulp te bieden of mee te denken. Daarnaast besefte ik dat ik op het moment dat de deur dichtging niets had en tegelijk alles. Ik had geen geld, geen sleutel, geen mobiel en tegelijkertijd had ik mezelf en alle hulp die ik nodig had en mocht ontvangen van mezelf. Deze ‘blue monday’ was voor mij de sleutel tot de ervaring van ‘mogen ontvangen’.
Hoe is het met jouw balans tussen geven en ontvangen aan jezelf en aan de anderen in je gezin? Hoeveel geef jij en mag je van jezelf ontvangen?
Geef een reactie